Nietzsche Mesih Karşıtı adlı kitabında Hz. İsa’yı “budala”olarak tanımlamaktadır. Bu bir hakaret değil, Nietzsche’nin, Dostoyevski’nin Budala adlı romanından etkilenerek geliştirdiği psikolojik bir analizdir.

Ancak, Nietzsche’nin “budala” kelimesini kullanışına ve Dostoyevski’nin Budala romanına bakıldığında, ikisinin arasında bir benzerlik yerine, tam tersine Tanrı, gerçek, ahlak, umut ve gelecek konusundaki inançlarından kaynaklanan, derin bir çatışma su yüzüne çıkmaktadır.

19.ve 20. yüzyılların özünü ve ruhsuzluğunu daha yolun başında sezmiş, aynı sorunlara dikkat çekmiş, ancak farklı çözümler üretmiş iki düşünürün, Nietzsche ve Dostoyevski’nin, yaşamlarının ve fikirlerinin çatışması, aynı soru ve sorunlarla bocalayan çağımız insanı için önemli ipuçları barındırmaktadır.

Bu makale, 31 Mayıs’ta Lübnan Daily Star gazetesi tarafından İngilizce yayınlanmış, TC Başbakanlık Basın-Yayın ve Enfermasyon Genel Müdürlüğü tarafından Türkçe’ye çevrilmiştir.

Arap baharı, kimi gözlemcilere göre Türk dış politikası balonunu patlatarak, gerçek çapını ve olgunluktan yoksunluğunu gösterdi.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, bir yandan Mısır Cumhurbaşkanı Hüsnü Mübarek’ten istifa etmesini açık bir şekilde isteyerek bölge genelinde Arap halkını cezbetmeye devam ederken, diğer yandan Suriye Cumhurbaşkanı Beşar Esad’a destek veriyor. Suriye ve Bahreyn’de üstü kapatılan önemli insan hakları ihlallerine sessiz kalmış gibi görünüyor.

Erdoğan, Libya konusunda, NATO’ya dâhil olmayı reddeden ve “Libyalı kardeşlerine” karşı askerî bir harekâtı kınayan konumundan, Libya lideri Muammer Kaddafi’ye karşı artan uluslararası baskılarda kilit rol oynamaya çalışan bir konuma geldi. Erdoğan, asilerle bağ kurmaya çalıştı ve Kaddafi’nin iktidarı bırakıp ülkeyi terk etmesi gerektiği uyarısında bulundu. Bu durum, Türkiye’nin tutumunun, millî çıkarlarına uyduğunda insan hakları ve demokrasi söylemlerinde bulunan sömürgeci güçlere benzemesi nedeniyle, Orta Doğu sokaklarında hayal kırıklığı yarattı. Okumaya devam et →

Radikal: Popüler kültüre baş kaldırdılar

Star: Kohelet ile perde diyecek

Haber Türk: Popüler kültüre baş kaldırdılar

Kohelet, 2010 yılında 10 kere İstanbul Caddebostan Kültür Merkezi’nde oynanmış ilk tiyatro eserim.

Kohelet, bir aşk öyküsü olduğu kadar aynı zamanda bir anlam arayışı, bir yas ve bir kıskançlık öyküsü. Profesör Doktor Ahmet Ercan dünyaca tanınan bir düşünür ve yazardır. İstanbul’da saygın bir üniversitede edebiyat ve felsefe dersleri vermekte, bir gazetede köşe yazarlığı yapmakta ve her hafta kendi televizyon programında güncel konuları irdelemektedir. Ancak, ekranda onu izleyenlerin, okuyanların ve dinleyenlerin bilmedikleri derin bir acı Ahmet’i sahip olduğu tüm bilgilerin, kazandığı tüm ödüllülerin ve statünün hiç bir anlamı olmadığına inandırmıştır.

Ahmet yeni yazdığı bir kitap için araştırma yaparken, Kral Süleyman tarafından M.Ö.1400’lü yıllarda yazıldığına inanılan Kohelet adlı bir kitap ile karşılaşır. Kral Sülyeman, binlerce yıl önce kendisinin hislerini fade etmiş ve tüm ihtişamının içinde ‘boşların boşu, herşey boş, bomboş!’ diye ilan etmiştir.

Ahmet’in eşi Sevgi’de sessiz sessiz acı çekmektedir ve artan bi şekilde Ahmet’in artık onu sevmediğine inanmakta, tüm gelecek ümitlerini yitirmeye başlamaktadır. Tutkulu bir aşkla başlayan ve git gide soğuyan evlilikleri ve sessizleşen evleri, Sevgi’nin bir sanat kursunda tanışdığı alımlı Şirin ve kendisini yoktan var etmiş zengin bir iş adamı olan eşi Alp’in onları ziyarete gelmeleri ile sarsılır. Durmadan çalan telefonlar şok suçlamalara ve tartışmalara yol açar. Ahmet ve Sevgi en korktukları acıları ile yüzleşmek zorunda kalır ve etraflarını saran karanlığın en derinlerinde güçlü bir ışık kaynağı bulurlar.

”İçtiğimiz her sigara arkamızdan Çin’de yakılan dua tütsüleriydi ve ilahi bir duman çıkartıyorlardı. S.O.S. sinyalleri gönderiyorduk, dualar ediyorduk o dumanlarda. Ağıtlar yakıyorduk, umut şarkıları yayınlıyorduk. Ama duyan olmuyordu. Kayboluyorduk kalbimizin en derinlerinde. İçimizde bir çocuk bulamıyorduk ya da bir güç ya da bir cevher ya da bir huzur. Soğuk bir morg gibiydi hayallerimizin gömülmeyi beklediği yer. Her gün yenilerini getiriyorduk ölenlerin. Çıplak soğuk bedenlerinde katil mesajlar bırakmıştı; “Kaç buralardan vakit çok geç olmadan!” Yatağımızda bir embriyon gibi kıvrılıp yatıyorduk. Kendi tenimizin ısısını gerçek bir kucaklama sanmak istiyorduk. Daha kararmadan hava yatmak istiyorduk bir an önce. Karanlıkta yapılacak en iyi şey gözlerini kapatmaktı aydınlığa kadar, sabahleyin aydınlığa dirilme ümidiyle. Ama fikri bile korkutucuydu. Kim isterdi ki yeniden aynı kısırdöngüye, aynı ölüme dirilmeyi?”

Ve Tanrı Ağlıyordu, Ziya Meral’in hep kendisine sorduğu soruların, cevaplarını bulabilmek için çıktığı yolculuğunun ve üç kıtaya dağılmış eğitiminin içinde doğmuş kişisel bir yazıdır.

İnsan kırılganlığını, arayışlarını ve yıkıcılığını irdelediği bu kitapta okuyucuyu dünya tarihinin en eski sorularını sormaya çağırmakta ve tüketme güdümlü günlük koşuşmalarımızın içinde unutmaya başladığımız veya bilerek kurtulmak istediğimiz değerleri hatırlatmaktadır.

T.S. Eliot’ın dediği gibi, “Keşfetmekten vazgeçmemeliyiz; ama tüm keşiflerimizin sonu başladığımız yere geri gelmek ve orayı ilk defa gerçekten bilmektir.” Çünkü yaşamda birçok şeyin değerini onları kaybettikten sonra veya onlardan çok uzaklara gittiğimizde anlıyoruz: Tanrı gibi.

Neruda’nın şiirlerinin Türkçe çevirilerinin olduğu bir internet sayfası Neruda’yı ‘Aşkın, kavganın, sevdanın ve yeryüzünün usta kalemi, Büyük Şair’ olarak sunuyor. Ben de her aşık oğlan ve kız gibi Neruda’yı çok severek büyüdüm. Şiirlerini ezberledim. Onlarla kendimi anladım. Hislerime uzun yıllar ev sahipliği yapacak benzetmeler edindim. Neruda gibi sevmek ve Neruda gibi özlem duymak için yıllarca mücadele ettim. Hatta sadece aşkta değil, işte de kendime örnek aldım onu. Büyük sorunlara meydan okudum, adaletsizliğe ağladım, susmak yerine hep konuşmayı seçtim.

Neruda’nın en önde gelen İngilizce biyografilerinin yazarı kitabının piyasaya çıkması vesilesiyle, Londra’da düzenlenen Neruda akşamından önce küçük bir konuşma yapacak diye aylar öncesinden oturabilecek bir sandalye peşinde koştum. Sonra günü geldiğinde çoğu şair veya sanatçı ve bembeyaz saçlı otuz kişilik bir grubun içinde tek şiirsiz ve sanatsız kapkara saçlı bir velet olarak ürkek ürkek oturdum. Hem İspanyolca hem de benim gibi dilsizler için İngilizce şiirler dinledik. The Guardian gazetesinin sanat danışmanının röportaj tarzında yönlendirdiği konuşmada çok şey öğrendik Neruda ile ilgili. Örneğin nasıl bine yakın kişiyi tüm masraflarını kendisi ödeyerek bir gemiyle zulümden kaçırdığını, Burma’da büyükelçilik yaptığı dönemde başına gelenleri… Okumaya devam et →